We wstępnej diagnostyce czerniaka podstawowym elementem umożliwiającym wczesne wykrycie zmian jest badanie skóry z dermatoskopią, jednak jedyną podstawą do prawidłowego rozpoznania jest badanie histopatologiczne materiału pobranego metodą biopsji wycinającej. Dopiero wynik badania histopatologicznego z oceną stopnia zaawansowania czerniaka pozwala na wdrożenie właściwego leczenia.

Badania histopatologiczne w różnicowaniu stopnia zaawansowania czerniaka

W przypadku występowania zmian skórnych z podejrzeniem czerniaka opcją z wyboru jest biopsja wycinająca. Służy ona potwierdzeniu rozpoznania mikroskopowego, a jednocześnie pozwala uzyskać informacje o czynnikach wpływających na rokowania oraz przebieg dalszego leczenia. Materiał uzyskany z biopsji poddaje się badaniom patomorfologicznym mikro- i makroskopowym w poszukiwaniu cech wymaganych w raporcie histopatologicznym, w tym m.in. grubości nacieku (wg skali Breslowa), obecności owrzodzenia i ognisk satelitarnych, marginesu obwodowego, fazy wzrostu i stopnia zaawansowania.

U części chorych po biopsji wycinającej czerniaka należy wykonać biopsję węzła wartowniczego w celu oceny obecności mikroprzerzutów w węzłach chłonnych. Biopsja węzła wartowniczego to minimalnie inwazyjna metoda diagnostyczna, o niewielkim ryzyku występowania powikłań pooperacyjnych, która znacznie ułatwia określenie stopnia zaawansowania nowotworu – zauważa nasz rozmówca z HISTAMED DIAGNOSTYKA CONSILIO sp. z o.o. sp. komandytowa w Gliwicach .

Leczenie chirurgiczne czerniaka skóry

U osób chorujących na czerniaka postępowaniem z wyboru jest właśnie leczenie chirurgiczne. Radykalne leczenie pierwotnego ogniska choroby polega na doszczętnym wycięciu blizny po biopsji wycinającej z zachowaniem odpowiednich marginesów. Obecnie margines zdrowych tkanek poddawanych wycięciu podczas usuwania pierwotnego ogniska nie przekracza 3 cm. Dodatkowo w przypadku czerniaków o grubości do 2 mm nie usuwa się powięzi powierzchownej. U chorych po stwierdzeniu czarniaka podpaznokciowego zaleca się wykonanie amputacji dalszego paliczka.

Jeżeli na podstawie biopsji cienkoigłowej powiększonych, klinicznie podejrzanych węzłów chłonnych stwierdzono przerzuty, wykonuje się limfadektomię, czyli usunięcie węzłów regionalnych. Takie postępowanie wskazane jest również u chorych w przypadku stwierdzenia przerzutu w wartowniczych węzłach niepodejrzanych klinicznie spływów chłonnych. Obecnie dzięki możliwości śródoperacyjnej histopatologicznej oceny węzłów wartowniczych możliwe jest usunięcie regionalnego układu chłonnego w czasie jednej operacji, co skraca czas oczekiwania na leczenie uzupełniające.